Hoewel mijn dochter al jaren beweert 21 te zijn en mijn zoon juist een echt volwassen leven lijkt te willen gaan lijden, zijn het allebei nog net aan twintigers. De sneeuwvlokjesgeneratie dus. Die mensen geboren na 1985 die bazen haten, niet gecommandeerd maar geïnspireerd willen worden en ruimte willen hebben voor zelfontplooiing. De generatie die aan een stuk door duimpjes
Ik weet niet hoe jullie het doen elke avond maar ik heb een vast ritueel. Voordat ik wegsukkel, de ene keer duurt dat wat langer dan de andere, droom ik mezelf een boek. Geen hoogstaande literatuur, dat niet. Want dan moet ik nadenken en dat is dus niet de bedoeling. De insteek is totale ontspanning en het achterlaten van dagelijks
De kroeg Ze ligt op de bovenverdieping van een café op een matras op de vloer en bedenkt dat een mens tevreden kan zijn met helemaal niets. Het kamertje waar ze in ligt is net een beetje gezelliger geworden door een nachtkastje van de kringloop en een van de vaste en alcohol verslaafde gasten van de kroeg heeft stangen en
De locatie is natuurlijk verschrikkelijk hip, ze blijven heus wel bij, die dames. Na maanden van appen eindelijk weer eens bij elkaar voor een koffietje en een broodje. Vier vrouwen waarvan de laatste verleden week ook zestig plus is geworden. Hun historie is bewogen en gaat terug naar de Brugklas van een Scholengemeenschap op de grens van kakkineus Heemstede. Geen
We schrijven 1986, ik ben 29 jaar oud. Dezelfde leeftijd als mijn dochter nu heeft, hoewel die al jaren beweert net haar 21-ste verjaardag te hebben gevierd. Dat is niet omdat ze bang is voor rimpels of zakkende lichaamsdelen. Dat is omdat ze bang is dat hoe ouder ze wordt des te meer er van haar wordt verwacht. Had ze
Hoe dan? Ik verkeer in een omgeving waar nogal wat vrouwen in werkzaam zijn. Laten we zeggen 95 procent. Die andere 5 procent is weliswaar man maar daar weer 3 procent van heeft uiterst damesachtige trekjes. In ieder geval zit hun foundation beter dan de door mij altijd in haast, want voor 6 uur in de ochtend of 6 uur
Eerste teken dat we nogal aan het aftakelen zijn was dat we de dag van aankomst in het tropische bejaardenoord besloten om in de kantine van het kampement te gaan eten. Het hakt er in, zo’n vlucht in het holst van de nacht. Vooral bij mij, wel gewend om bij nacht en ontij op Schiphol te moeten aantreden maar desalniettemin
Langzaam edoch zeker begin ik de leeftijd te bereiken dat ik de man snap. Echt helemaal doorgronden zal ik ze nooit maar dat wil ik ook niet. Snap ik ze namelijk helemaal zal ik er waarschijnlijk niets meer aan vinden. Als individu zijn sommigen absoluut te pruimen maar als soort blijven ze een raadsel en dat is voor alle partijen
Teneinde het hoofd boven water te houden na de woelige zeeën die ik met min of meer succes bevaren heb, heb ik inmiddels een paar baantjes. Ik ben van nature tekstschrijver maar er moet wel brood op de plank dus ik zocht en vond andere manieren om geld te verdienen. Een heel geluk dat een van deze banen, ik werk
Kent u die mop van de blinde in de trein die vraagt aan de conducteur waar station IJmuiden is en dat de conducteur zegt ‘dat ruikt u vanzelf aan de vislucht’? En dat dan de mevrouw tegenover hem op Sharon Stone- achtige wijze haar benen over elkaar slaat en dat de blinde man dus naar de uitgang van de